Het verhaal van Harde Beer’s feestje

Het was zaterdag en Harde Beer had een groot plan: een feest. Niet zomaar een feestje, maar één waar al zijn vrienden zouden komen. Alles moest perfect zijn: de slingers hingen recht, de stoelen stonden in een kring, en er stonden hapjes op zilveren schalen.

Kleine Beer keek ernaar met grote ogen. “Voor wie is dit allemaal?” vroeg hij.

“Voor mij natuurlijk!” lachte Harde Beer. “En jij mag erbij zijn. Zorg wel dat je netjes doet, goed? Geen gekke vragen, niet rennen.”

Kleine Beer knikte braaf. Maar vanbinnen kneep zijn buik een beetje samen.

Toen de gasten kwamen, werd het druk. Grote beren met diepe stemmen lachten luid. Ze spraken over belangrijke dingen en lachten om grapjes die Kleine Beer niet begreep.

Harde Beer straalde. Hij liep rond, gaf knuffels, vertelde verhalen over vroeger — vooral over hoe goed hij alles kon. “Toen ik jouw leeftijd had,” zei hij tegen Kleine Beer, “kon ik al lezen én rekenen. Jij oefent dat toch ook elke dag?”

Kleine Beer voelde zijn wangen warm worden. Hij hield van verhalen, maar rekenen vond hij lastig. Hij knikte stilletjes.

Hij nam een klein taartje, maar zijn maag voelde raar. Dus legde hij het onaangeroerd op een schoteltje. Hij ging in een hoekje zitten, dicht bij de muur. Daar kon hij kijken zonder gezien te worden.

Toen iedereen luid begon te zingen voor Harde Beer, werd het hem te veel. Hij glipte zachtjes weg en kroop onder de eettafel. Daar zaten geen beren. Alleen de tafelpoten. En Theo, die in zijn tas zat te wachten.

“Ben jij ook moe van al dat lawaai?” fluisterde Kleine Beer.

Theo zei niks, maar zijn zachte vacht gaf troost.

Later die avond, toen de gasten vertrokken waren en de kamer half opgeruimd was, kwam Zachte Beer langs om Kleine Beer op te halen.

“Heb je het leuk gehad?” vroeg ze terwijl ze zijn jas dichtritste.

Kleine Beer haalde zijn schouders op.

Thuis in Huisje Hier zat hij stil op de bank. Zachte Beer bracht warme melk. “Wil je vertellen hoe het was?”

Kleine Beer dacht even na. “Iedereen lachte. Maar niet met mij. En Harde Beer wilde dat ik netjes deed. Ik wilde weg maar ik moest blijven. Het was zijn feestje.”

Zachte Beer knikte. “Soms denken grote beren dat iets voor iedereen leuk is, terwijl het eigenlijk hun feestje is. Heb jij gedaan wat je nodig had om je beter te voelen?”

Kleine Beer knikte. “Ik ging onder de tafel. Bij Theo.”

“Goed gedaan,” zei Zachte Beer zacht. “Soms is je eigen veilige plekje het allerbelangrijkste. Je hoeft niet te stralen op andermans feestje.”

Kleine Beer glimlachte. Hij pakte papier en stiften en begon te tekenen. Niet het feest, maar het tafeltje. En zichzelf. En Theo.

Een feestje van rust.