Sinds het begin van mijn zelfstandige carrière kwam ik narcisme tegen in mijn praktijk. Of beter gezegd, de partners van, de kinderen van, familie van iemand met deze onderbelichte dynamiek. En ik hoorde telkens vergelijkbare verhalen. Over kleineren, minimaliseren, weglachen, overdonderen en hoe mensen hieraan ten onder gingen. Als psycholoog kan ik natuurlijk bijstand en handvaten bieden voor de volwassenen. 

Maar ik hoorde ook de moeilijke weg van de kinderen. De gezonde (groot)ouder die voor me zaten en die me vroegen hoe ze hun (klein) kind(-eren) konden helpen. Ik had geen antwoord. Ik ging op zoek, maar vond stereotiepe, negatieve hulpmiddelen, gericht op afstand houden. Nergens werd er gesproken over hoe een kind zich kan sterken, hoe je het kan ondersteunen in het contact met een toxische ouder.

Een idee rijpte in mijn hoofd. Ik heb heel mijn leven al graag geschreven en op een dag, drie jaar geleden ondertussen, had ik mijn concept. Kleine Beer en zijn ouders, beiden met een andere stijl. Ik wilde van in het begin de juiste dynamieken tonen, in alle subtiliteit en zijn grote gevolgen. Ik wilde geen negatieve verhalen met grote waarschuwingen. Het concept van kleine verhaaltjes, visueel goed ondersteund, kreeg steeds meer vorm. De verhalen kregen steeds meer vorm en de bijpassende beelden ontwikkelden zich. 

Na drie jaar zoeken, schrijven en ontwikkelen, ben ik erg blij dat Kleine Beer aan zijn avontuur mag beginnen bij alle mama’s en papa’s, grootouders en kinderen die nood hebben aan positiviteit, zonder de realiteit te vergeten. Om de juiste vaardigheden aan te leren aan iedereen die ze kan gebruiken, niet enkel binnen het concept van een narcistische ouder, maar ook daarbuiten. Kleine Beer staat voor je klaar.